فِي الاَْرْضِ ثُمَّ انْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ (11 ) قُلْ لِمَنْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ قُلْ لِلَّهِ كَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ لَيَجْمَعَنَّكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ لَا رَيْبَ فِيهِ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (12 ) وَلَهُ مَا سَكَنَ فِي اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (13 )
بُت پرستان نه تنها سخنان محمّد(صلى الله عليه وآله)را نمى پذيرفتند، بلكه به مسخره كردن او نيز مى پرداختند، اكنون تو با پيامبرت چنين سخن مى گويى:
اى محمّد ! تو اوّلين پيامبرى نيستى كه او را مسخره مى كنند، قبل از تو نيز پيامبران مرا مسخره مى كردند، بدان همه آن مسخره كنندگان به سزاى عمل خود رسيدند، كسانى هم كه تو را مسخره مى كنند، به زودى به سزاى عمل خود مى رسند، صبر و شكيبايى پيشه كن و از سخنان اين مردم نادان، دلگير مشو.
اى محمّد ! به اين مردم بگو كه در زمين گردش كنند و سرنوشت كسانى كه پيامبران مرا دروغگو شمردند، ببينند، شايد پند بگيرند و ديگر تو را دروغگو نشمارند.
اى محمّد ! به آنان بگو آنچه در آسمان ها و زمين است از آنِ كيست؟ به آنان بگو كه همه آن ها از آنِ خدا است، خدايى كه رحمت و مهربانى را بر خود لازم كرده است و در عذاب و كيفر بُت پرستان و گمراهان شتاب نمى كند و توبه آنان را مى پذيرد.
به آنان بگو كه من در روز قيامتى كه در آن هيچ شكى نيست، همه انسان ها را زنده و آنان را جمع خواهم كرد. بندگان خوب من به تو و قرآن ايمان مى آورند، گروهى از آنان سرمايه هاى وجودى خويش را به خاطر گناهانشان از دست داده اند و به خود ضرر زده اند، فراموش نكن كه آنان به تو و قرآن ايمان نمى آورند و با اين كار به خود ضرر مى زنند.
و به آنان بگو آنچه در شب و روز وجود دارد، از آنِ من است و من خداى شنوا و دانا هستم، هر صدايى را مى شنوم و هر چيزى را مى دانم، هيچ چيز بر من پوشيده نيست.
من خداى مهربان هستم، لازمه مهربانى من اين است كه هر موجودى را به كمال نهايى خودش برسانم، انسان مستعد زندگى جاويد است، پس نبايد زندگى او به اين جهان محدود شود، من بار ديگر او را در قيامت زنده مى كنم و به او زندگى جاويد و هميشگى عنايت مى كنم. كمال واقعى انسان در آن جهان است.

* * *