إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الاَْرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَاف أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الاَْرْضِ ذَلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الاَْخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ (33 ) إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَيْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (34 )
اكنون وقت آن است كه مجازات كسانى كه امنيّت جامعه را به هم مى زنند بيان كنى، براى "مُحارِب" سخت ترين مجازات ها را در نظر گرفته اى، مُحارِب كسى است كه با اسلحه (سرد يا گرم) جان و مال مردم را مورد تهديد و تجاوز قرار دهد. اين مجازات مُحارِب است:
1 - اگر مُحارب، كسى را به قتل رسانده باشد، بايد كشته شود.
2 - اگر هم دزدى كرده باشد و هم كسى را به قتل رسانده باشد، به دار آويخته مى شود.
3 - اگر مُحارب با اسحله كسى را تهديد كرده باشد و مال او را برده باشد ولى كسى را نكشته باشد، انگشتان دست راست و پاى چپ او تا پاشنه، قطع مى شود.
4 - اگر فقط به روى كسى اسلحه كشيده باشد، امّا دزدى نكرده باشد و كسى را نكشته باشد، از شهر خود به جاى ديگر تبعيد مى شود.
آرى، كسانى كه امنيّت جامعه را به خطر مى اندازند، در دنيا به مجازات خود مى رسند و در روز قيامت هم، عذاب سختى در انتظار آنان است.
البتّه اگر يك مُحارب قبل از آن كه دستگير شود، توبه كند و از جنايت دست بردارد، توبه او قبول مى شود كه تو بخشنده و مهربان هستى.
راه اثبات توبه او اين است كه دو نفر گواهى بدهند كه او توبه كرده است يا روش زندگى خود را تغيير دهد به گونه اى كه معلوم باشد او توبه كرده است.
وقتى او توبه كرد، تو ديگر او را در روز قيامت عذاب نمى كنى، امّا او بايد رضايت كسانى را كه به آنان ظلم كرده است به دست آورد، مثلاً اگر مال كسى را سرقت كرده است، بايد او را راضى كند، اگر كسى را كشته است بايد از بازماندگان او رضايت بطلبد، اگر بازماندگان رضايت ندادند يا به گرفتن خون بها راضى نشدند، آن ها مى توانند او را قصاص كنند.

* * *