فَمَنْ يُرِدِ اللَّهُ أَنْ يَهدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلاِْسْلَامِ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ (125 )
راه حقّ و باطل را نشان انسان ها مى دهى و زمينه انتخاب را براى آنان فراهم مى كنى، پيام آسمانى قرآن را همه مى شنوند و حقّ بودن قرآن را مى فهمند. اكنون نوبت خود آن هاست، هر كس كه به اين نداىِ تو لبّيك گفت، دلش را گشاده و آماده پذيرش اسلام مى كنى.
امّا بعضى ها قرآن را مى شنوند ولى به نداى آن، گوش فرا نمى دهند، آنان خودشان راه گمراهى را انتخاب مى كنند و تو هم آنان را به حال خود رها مى كنى، اينجاست كه ايمان آوردن، براى آنان چنان سخت و دشوار مى شود كه گويى مى خواهند بر فراز آسمان بالا بروند.[119]
كسى كه راه كفر را برگزيند، سينه اش تنگ مى شود و همواره در شك و اضطراب است.
تو نمى گذارى كسى كه راه باطل را انتخاب كرده است، به يقين برسد، هيچ چيز هم براى انسان بدتر از شك و ترديد نيست، او عمر خود را در راه باطل سپرى مى كند، امّا هرگز لذّت يقين را نمى چشد.
اين گونه، پليدى را بر كسانى كه ايمان نمى آورند، قرار مى دهى و آنان را به حال خود رها مى كنى، آنان از نعمت سعادت و رستگارى محروم مى شوند و در حيرت و سرگردانى گرفتار مى مانند.[120]

* * *