وَإِلَى عَاد أَخَاهُمْ هُودًا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَه غَيْرُهُ أَفَلَا تَتَّقُونَ (65 ) قَالَ الْمَلاَُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَاكَ فِي سَفَاهَة وَإِنَّا لَنَظُنُّكَ مِنَ الْكَاذِبِينَ (66 ) قَالَ يَا قَوْمِ لَيْسَ بِي سَفَاهَةٌ وَلَكِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ (67 ) أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ (68 ) أَوَعَجِبْتُمْ أَنْ جَاءَكُمْ ذِكْرٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَلَى رَجُل مِنْكُمْ لِيُنْذِرَكُمْ وَاذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوح وَزَادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَسْطَةً فَاذْكُرُوا آَلَاءَ اللَّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (69 )قَالُوا أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ اللَّهَ وَحْدَهُ وَنَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ آَبَاؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (70 ) قَالَ قَدْ وَقَعَ عَلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ رِجْسٌوَغَضَبٌ أَتُجَادِلُونَنِي فِي أَسْمَاء سَمَّيْتُمُوهَا أَنْتُمْ وَآَبَاؤُكُمْ مَا نَزَّلَ اللَّهُ بِهَا مِنْ سُلْطَان فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (71 )فَأَنْجَيْنَاهُ وَالَّذِينَ مَعَهُ بِرَحْمَة مِنَّا وَقَطَعْنَا دَابِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآَيَاتِنَا وَمَا كَانُوا مُؤْمِنِينَ (72 )
دومين پيامبرى كه از او ياد مى كنى حضرت هود(عليه السلام)است، هود(عليه السلام)را به سوى قوم "عاد" فرستادى، آنان جمعيّت زيادى داشتند و داراى ثروت فراوانى بودند و همه بُت پرست بودند. هود(عليه السلام)با آنان چنين سخن گفت: "اى مردم ! فقط خداى يگانه را بپرستيد كه غير از او براى شما خدايى نيست. چرا بُت ها را مى پرستيد، آيا از روز قيامت نمى ترسيد؟".
رهبران جامعه وقتى فهميدند كه هود(عليه السلام)مردم را از بُت پرستى نهى مى كند، موقعيّت و رياست خود را در خطر ديدند، آنان رياست و ثروت خود را مديون گمراهى و بُت پرستى مردم مى دانستند، براى همين آنان به هود(عليه السلام)گفتند: "اى هود ! اين چه سخنى است كه تو مى گويى، ما تو را انسانى كم عقل مى دانيم زيرا از آيين قوم خود دست كشيده اى و دين تازه اى آورده اى، اى هود ! بدان كه ما هرگز به سخنان تو گوش نخواهيم داد زيرا تو را دروغگو مى دانيم".
هود(عليه السلام)به آنان گفت: "اى مردم ! نه تنها در من نشانه اى از كم عقلى نيست، بلكه من فرستاده خدايى هستم كه پروردگار جهانيان است، او مرا به پيامبرى فرستاده است تا پيام هاى او را به شما برسانم، بدانيد كه من خيرخواه و دلسوز شما هستم و در كار رساندن پيام خداى يگانه، امين و درستكار هستم".
مردم نيز وقتى اين سخنان را شنيدند، تعجّب كردند كه چگونه انسانى مانند آنان، پيامبر شده است، براى همين هود(عليه السلام)به آنان چنين گفت: "اى مردم ! آيا تعجّب مى كنيد كه خدا مردى را از ميان خودتان به پيامبرى انتخاب كند تا شما را از عذاب روز قيامت بترساند؟ اى مردم ! به ياد آوريد كه چگونه خدا شما را بعد از هلاك قوم نوح، جانشين آنان ساخت و به شما نيرو و توان جسمى بيشترى داد، نعمت هاى خدا را به ياد آوريد و شكر آن را به جا آوريد تا رستگار شويد. از بُت پرستى دست برداريد، فقط او را بپرستيد تا گرفتار عذاب جهنّم نشويد".
مردم به او گفتند: "اى هود ! آيا مى خواهى ما را وادار كنى كه فقط خدا را بپرستيم و از پرستش بُت هايى كه پدران ما آن ها را مى پرستيدند، دست بكشيم؟ چگونه چنين چيزى ممكن است؟ ما دين پدران خود را رها كنيم و به دين تو ايمان بياوريم؟ تو ما را از عذاب خداى خود ترساندى، پس اگر راست مى گويى كارى كن كه عذاب بر سر ما فرود آيد. تو ما را از عذاب مى ترسانى، پس اقدام كن".
هود(عليه السلام)كه از هدايت شدن آن مردم كاملاً نااميد شد، به آنان گفت: "حالا كه چنين است بدانيد كه حتماً عذاب و خشم خدا بر شما واقع مى شود، آيا با من كه شما را به پرستش خداى يگانه دعوت مى كنم ستيزه مى كنيد؟ شما به خاطر بُت هايى كه چيزى جز چوب و سنگ نيستند، با من دشمنى مى كنيد، پدران شما از روى نادانى، بُت را به عنوان خداى خود پرستيدند، قدرى فكر كنيد، اين بُت ها، چيزى جز قطعه اى از سنگ و چوب نيستند، چرا آن ها را مى پرستيد؟ حالا كه با من دشمنى مى كنيد و از من مى خواهيد دعا كنم تا عذاب نازل شود، پس منتظر بمانيد كه من هم با شما منتظر مى مانم، شما به انتظار يارى بُت ها و من به انتظار آمدن عذاب ! آينده نشان خواهد داد كه كدام يك از اين دو انتظار، نتيجه مى دهد، قدرى صبر كنيد".
و همان طور كه هود(عليه السلام)به آنان گفته بود، عذاب آسمانى به سراغ آنان آمد، باد و طوفانى شديد و كوبنده (همراه با صاعقه) به مدّت هفت شب و هشت روز بر آنان وزيد و آنان را تار و مار كرد و نابود ساخت. از اين عذاب، فقط هود(عليه السلام)و كسانى كه به او ايمان آورده بودند، نجات پيدا كردند.[143]

* * *