اتَّبِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَيْكُمْ مِنْ رَبِّكُمْ وَلَا تَتَّبِعُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِيَاءَ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ (3 ) وَكَمْ مِنْ قَرْيَة أَهْلَكْنَاهَا فَجَاءَهَا بَأْسُنَا بَيَاتًا أَوْ هُمْ قَائِلُونَ (4 ) فَمَا كَانَ دَعْوَاهُمْ إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا إِلَّا أَنْ قَالُوا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (5 )
از ما مى خواهى تا به كسانى كه قبلاً روى زمين زندگى مى كردند، فكر كنيم و از سرنوشت آنان پند بگيريم، تو پيامبران را براى هدايت انسان ها فرستادى ولى آنان به سخنان پيامبر خود گوش نكردند و به گناه و معصيت و بُت پرستى ادامه دادند.
تو به آنان فرصت توبه دادى ولى آنان راه خود را ادامه دادند، تا اين كه عذاب تو فرا رسيد، بعضى از آن ها را در دل شب، وقتى كه همه در خواب بودند به عذاب گرفتار ساختى، بعضى ها را وسط روز گرفتار عذاب نمودى، آنان بعد از فعّاليّت روزانه، ساعتى به استراحت پرداخته بودند كه عذاب تو نازل شد.
آرى، آنان به كفر و ستم خود ادامه دادند و وقتى پيامبرشان از آنان مى خواست كه دست از گناه بردارند و توبه كنند، سخن او را مسخره مى كردند، وقتى پيامبرشان به آنان وعده عذاب مى داد، او را دروغگو مى شمردند و هرگز باور نمى كردند عذاب تو فرا برسد، امّا وقتى عذاب تو فرا رسيد كه آنان در كمال آرامش و خواب بودند.
وقتى آنان عذاب سخت تو را ديدند، پشيمان شدند و گفتند: "بارخدايا ! ما خطاكار بوديم. به خودمان ظلم كرديم كه به سخن پيامبرمان گوش نداديم"، امّا اين پشيمانى ديگر سودى نداشت و دير شده بود.
اين قانون توست، قبل از فرا رسيدن عذاب، توبه بندگان خود را مى پذيرى، زيرا اين توبه از روى اختيار و انتخاب است، كسى كه از گناهان توبه مى كند، در واقع در امتحان خود، موفّق مى شود، او راه سعادت را براى خود انتخاب مى كند.
امّا وقتى عذاب تو نازل بشود، توبه گناهكاران پذيرفته نمى شود، آن لحظه، ديگر لحظه انتخاب نيست، آن توبه از روى انتخاب نيست، از روى ترس و وحشت است.

* * *