وَكَذَلِكَ جَعَلْنَا فِي كُلِّ قَرْيَة أَكَابِرَ مُجْرِمِيهَا لَِيمْكُرُوا فِيهَا وَمَا يَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا يَشْعُرُونَ (123 ) وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آَيَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا كَانُوا يَمْكُرُونَ (124 )
در هر شهر و روستايى، سردسته گناهكاران را به حال خود رها كردى و آنان به فريب مردم پرداختند، آنان نمى دانستند كه خودشان را فريب مى دهند.
تو به آنان فرصت و مهلت دادى، اين قانون توست: انسان ها را در انتخاب راه حقّ يا باطل آزاد مى گذارى تا هر كس، راه خود را انتخاب كند.
وقتى معجزه اى را بر پيامبران خود نازل مى كنى، گناهكاران مى گويند: "ما هرگز ايمان نمى آوريم، مگر اين كه مثل آنچه بر پيامبران نازل شده است، بر ما نيز نازل شود"، تو بهتر مى دانى كه مسئوليّت پيامبرى را بر عهده چه كسى بگذارى.
به زودى كسانى را كه به اين بهانه مردم را از راه حقّ منحرف كردند، خوار و حقير مى سازى و آنان را به عذاب سختى گرفتار مى كنى، زيرا آنان، اهل نيرنگ و فريب بودند، آنان سزاى اين فريب كارى خود را مى بينند.

* * *