بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ (1 )
تو را ستايش مى كنم كه آسمان ها و زمين را آفريدى و تاريكى ها و روشنايى را پديد آوردى ولى كافران با ديدن اين همه نشانه هاى يگانگى تو، باز براى تو شريك قرار دادند.
اين زمين و آسمان ها و هرچه در آن است به دست قدرت تو آفريده شده است، من باور دارم كه جهان به خودى خود خلق نشده است و ازلى نيست، اين جهان زمانى نبوده است و تو آن را آفريده اى.
عدّه اى هم، به دو خدايى اعتقاد دارند: خداى نور و خداى ظلمت، اين عقيده هم باطل است، تو هم نور و هم تاريكى را پديد آوردى، منشأ پيدايش نور و تاريكى، يك اراده است و آن اراده توست كه خداى يگانه هستى.
من لحظه اى بايد فكر كنم، اگر هميشه روز بود، براى زندگى بشر چه مشكلاتى پيش مى آمد، از طرف ديگر، اگر هميشه شب بود، چه مى شد، تو جهان را اين گونه با تركيب روز و شب، روشنى و تاريكى آفريدى، اين نور است كه از تاريكى حكايت مى كند همانطور كه تاريكى، نور را نشان مى دهد، هر چيزى به جاى خويش نيكوست.

* * *